مادری راجع به رخدادهای اخیر جهان میگفت: «من از نامهربانیهایی که این روزها در جهان رخ میدهد، گیج و مبهوتم. احساس میکنم یارای انجام هیچ کاری را ندارم و این جهان در حال دگرگونی و آشوب، دیگر از کنترل خارج شده است.» بسیاری از ما چنین احساسی را پس از خواندن مقالهای یا شنیدن خبری، تجربه کردهایم. جنگ سراسری در جهان، سلاحهای هستهای کرهی شمالی، تیراندازی یک تکتیرانداز در واشینگتن، کشته شدن یک خانواده شش نفره توسط بمب آتشی در بالتیمور، قتل عام در بالی، [محاصره حلب، بمبگذاری در فرانسه و بلژیک، کودتا در ترکیه، قتل عام ایزدیها توسط داعش و...] و لیستی از این دست، در حقیقت مهیای از دست رفتن امید هستند.
اما از دست دادن امید، چیزی جز مسیر سقوط را برای ما فراهم نمیآورد.
در واقع، امید چیزی است که ما آن را خلق میکنیم. امید سحر و جادو نیست که از یک منبع خارجی نشأت بگیرد.
هر یک از ما در درون خویش ظرفیتی برای تولید امید داریم. آنچه که اهمیت دارد این است که ما برای پرورش امید در زندگی خویش و نهاد کودکانمان وارد عمل شویم.
اکنون بیش از همیشه، غلبه بر پریشانیها و امیدوار بودن، ضروری است. با انجام هشت مرحلهی زیر قادر به انجام چنین کاری خواهید شد. سعی کنید ابتدا خودتان آنها را انجام دهید و سپس آنها را به فرزندانتان بیاموزید. این مراحل را به صورت خانوادگی انجام دهید و مطمئن باشید که شما را به سمت امیدوارانهتر زیستن سوق خواهد داد.
به خبرها اجازه ندهید که شما را پریشان حال کنند. شما میتوانید از عهدهی این کار برآیید:
یک: با خودتان مهربان باشید. به این فکر کنید که نیازمند چه چیزی هستید و آن را برای خود فراهم کنید:
آیا آنچه بدان احتیاج دارید یک فنجان چای، پیاده روی سریع، چند روز مرخصی کاری، موسیقی آرامبخش، اندکی استراحت و یا خواندن شعر و ادبیات الهامبخش است؟ هر چه که باشد به خودتان اجازه انجام آن را بدهید. در محل کارتان، وقتهای کوچکی را برای مراقبه اختصاص بدهید. این لحظات کوچک روی هم جمع میشوند و شالودهی روز ما را شکل میدهند.
دو: اختصاص مراسم ٥ دقیقهای سکوت هر روزه. شمع روشن کنید، دعا بخوانید[نماز بخوانید]، تفکر و یا تأمل کنید:
با هر اعتقاد مذهبی که دارید، فقط ٥دقیقه مراسم سکوت بر پا کنید، این کار درون شما را میپروراند و روحتان را التیام میبخشد. از این مرحله به سادگی نگذرید زیرا که بسیار قدرتمند و اثرگذار است.
سه: کم کردن میزان توجهتان به اخبار
در حال حاضر اشباع خبری مضرترین چیز برای سلامت عاطفی است. اگر شما هر روز صبح روزنامه میخوانید، اجازه بدهید همین مقدار کافی باشد. دیگر لازم نیست تلویزیون را روشن کنید و یا به رادیو گوش بدهید {و یا تلگرام و دیگر شبکههای اجتماعی را چک کنید}، مخصوصاً قبل از خواب. حداقل یک روز در هفته، به طور مطلق از شنیدن اخبار، خودداری کنید. هر خبری را که امروز از دست دادهاید، فردا موجود است. به شدت دیدن هر گونه اخبار را برای کودکانتان محدود کنید.
چهار: خودتان را قانع کنید که هر روز یک هدیهی گرانبها برای شماست؛ هوشیارانه از آن در مقابل اشیاء و افراد مراقبت کنید:
چه اتفاقی میافتاد، اگر امروز آخرین روز زندگی شما باشد؟ دلتان میخواست چگونه این آخرین روز را زندگی کنید؟ در طول روز این سوال را از خودتان بپرسید. این پرسش کمک خواهد کرد که شما رنجشهای جزئی بیشماری را که تعادلتان را بهم میزند، رها کنید. نگاهتان را به ارزشها تغییر دهید. چه کسی و چه چیزی برای شما ارزشمند هستند؟ لیستی از آنها تهیه کنید و به آن بیافزایید.
پنج: هر روز صبح، عصر و شب، ٣٠ ثانیه به خودتان استراحت بدهید، به آسمان چشم بدوزید، نفس عمیق بکشید و سپاسگزاری کنید:
اگرچه در جهان مشکلات بیشماری وجود دارد، اما همچنان هر روز صبح خورشید در آسمان طلوع میکند و ما بیدار میشویم و زندگی میآغازیم، هنگامی که از رختخوابمان بیرون میآییم. بگذارید که آسمان سنگمحکی باشد برای سنجشِ امید. به همهی مردمان سراسر جهان فکر کنید که همچون شما به آسمان چشم میدوزند و میدانند که همهی ما این سیاره را با هم دیگر شریک هستیم. و اینکه همهی ما، توانمندیم که راه حلی برای حل مشکلات موجود بیآفرینیم.
شش: عشقتان را با صراحت ابراز کنید. آغوش، کلمات، یادداشتها، رفتارهای مهربانانه و...؛ میشود سخاوتمندانه همهی اینها را به همه بخشید:
همکاران و دوستانتان را با به آغوش کشیدنی غافلگیر کنید. بچههایتان را طولانیتر و با احساس عمیقتری ببوسید و بغل کنید. اگر میخواهید کارمند و منشی شما همانگونه که در محل کار با شما رفتار میکند در بیرون هم رفتار کند، از او تشکر کنید. همسرتان را با یک یادداشت قدردانی بهخاطر رفتار مهربانانهاش، در خانه ترک کنید. همهی این موارد را با شور و انرژی مثبت برای زندگیمان و برای زندگی کسانی که در اطرافمان هستند، انجام دهید. برای دریافتکنند و ارسالکنندهی هر رفتار محبتآمیزی اینها مواردی بسیار آسان و راحت هستند.
هفت: هر روز این جملهی تأکیدی را با خود تکرار کنید و آن را در جایی که رهبری و مدیریت میکنید، بنویسید:
«من کلید صلح هستم»
خیلی از ما به اشتباه بر این باوریم که صلح به وسیلهی دیگران و یا مؤسسهای بزرگتر از ما پدیدار خواهد شد. در حالی که فقط نقطه مقابل این قضیه صادق است. صلح از هر فردی آغاز میشود و تنها از سوی مردم برایشان خواهد آمد. این یک امر قطعی است که هر کدام از ما باید در هر یک از فعالیتهای کوچک و بزرگ زندگیمان صلح را خلق کنیم. به جای نفرت، ترس و انزوا، ما در میان گفتهها و واکنشهایمان ترجیحاً باید اینگونه زندگی کنیم.
هشت: یک تغییر ایجاد کنید. از محدودهی آسایش خود پا فراتر نهید. این فرصت شماست برای زیستن با بزرگترین میثاقتان؛ با خود متعالیتان. تعلل نکنید:
هرگاه که ما تغییری در زندگی دیگران ایجاد میکنیم، در خودمان امید خلق میکنیم. با یاری دادن به نیازمندان که ممکن است همسایه شما، یتیمهای گواتمالایی، یا آوارگان چادرنشین و... باشند، ما اندکی صلح و امید به جهان میافزاییم. مجموعهی حرکتهای همدلانه و دلسوزانهی ما زندگی ما و دیگران را در نهایت دگرگون خواهد کرد. هر یک از ما سر چشمههای دگرگونی و تغییر هستیم.
آگاه باشید این به من امید میدهد.
نظرات